صداقت درزندگی

صداقت احساسي بدين معناست که احساسات و عواطف حقـيقي خـود را بـيـان کنـيم. براي اين کـه بتـوانـيم از نــظر احسـاسي صـادق بـاشيم، بايد در وهله اول از احساسات خـود با خبر باشيم. اين آگـاهي از احسـاسـات، بـه مـيـزان هـوش احساسي افـراد بستـگي دارد. هـــوش احساسي اسـت کـه فـرد را قـادر مي سـازد تـا بـتـواند بـــه طور دقيق احساساتش را تشخيص دهد. هوش احساسي همچنين اين توانايي را به ما مي دهد که بتوانيم تصميم بگيريم که آيا کار درستي است که احساسات واقعي خود را با طرف مقابل در ميان بگذاريم يا خير. به هر حال به طور کلي عقيده من بر اين است که افراد بايد به طور فردي در بيان احساسات خود صادق باشند تا همه در جامعه اي با صداقت احساسي بالا زندگي کنند. اگر بتوانيم از نظر احساسي با خودمان صادق باشيم، مي توانيم "خود حقيقيمان" را خيلي عميق تر بشناسيم. اين کار به ما کمک مي کند که خيلي راحت تر با خودمان کنار بيايم و خودمان را همانطو که هستيم بپذيريم. اين امر همچنين به ما کمک ميکند که تشخيص بهتري در اين مورد که وقت خود را چگونه و با چه کساني صرف کنيم، داشته باشيم. در عين حال اگر سعي کنيم که با ديگران در بيان احساسات خود صادق باشيم، اينکار به آنها هم کمک مي کند که از نظر احساسي صداقت بيشتري را از خود نشان دهند. زمانيکه از نظر احساسي صادق باشيم، ديگر مجبور نخواهيم بود تا کارهايي را که به دلخواهمان نميباشد، انجام دهيم. همچنين خيلي سريع تر فردي که براي احساساتمان ارزش قائل است را پيدا خواهيم کرد. جامعه چگونه صداقت احساسي را تضعيف مي کند صداقت احساسي نيازمند آگاهي، اعتماد به نفس، و حتي شجاعت است. اين به آن دليل است که هميشه ما در جو اجتماعي ياد گرفته ايم که به احساساتمان بي توجه باشيم، آنها را ناديده گرفته و در مورد آنها به خودمان هم دروغ بگوييم. به عنوان مثال زمانيکه از ما سوال مي شود "چطوري" معمولاً جواب مي دهيم: "خوبم" حتي اگر به راستي هم خوب نباشيم، باز هم چنين پاسخي مي دهيم. حتي گاهي اوقات هنگاميکه کاملاً مشخص است که افراد عصباني بوده و حالت تدافعي به خود گرفته اند، اگر از آنها سوال کنيم، باز هم حاضر نيستند قبول کنند که عصباني هستند. صداقت احساسي از همان دوران کودکي معنا پيدا مي کند. کودکان به طور مکرر و آزادانه احساسات واقعي خود را بروز مي دهند؛ اما از همان دوران ابتدايي کودکي آنها ياد مي گيرند که در بيان احساسات خود صادق نباشند. والدين و مربي ها از کودک ميخواهند که فرزندانشان آنطور که خودشان انتظار دارند بايد صحبت کنند و يا کارهايشان را انجام دهند. اين کار کاملاً مغاير با بروز احساسات حقيقي کودک است. به کودک تعليم داده مي شود که لبخند بزند حتي زمانيکه واقعاً ناراحت و عصباني است. زمانيکه هيچ گونه احساس پشيماني ندارد به او ياد مي دهند که بايد عذر خواهي کند. زمانيکه هيچ گونه احساس قدرشناسي نمي کند به او ياد مي دهند که بايد بگويد: "متشکرم." زمانيکه احساس مي کند نسبت به او بدرفتاري کرده اند، به او ياد مي دهند که از شکايت کردن دست بردارد. به او ياد مي دهند که افراد را ببوسد و به آنها شب بخير بگويد، آنهم در حاليکه کمترين علاقه اي به انجام اين کار ندارد. به او مي گويند که "بي ادبي" و شايد "خودخواهي" باشد که انتظار داشته باشد همه چيز مطابق انتظاراتش پيش برود. همچنين به کودکان آموزش داده مي شود که براي بيان احساسات خود از برخي لغات خاص نمي توانند استفاده کنند. من پدر و مادرهاي بسيار زيادي را مشاهده کرده ام که به فرزندان خود آموزش مي دادند که از واژه "متنفرم" استفاده نکند. گاهي اوقات هم والدين به شدت مخالف اين امر هستند که کودکان احساسات واقعي خود را به طور کامل بيان کنند. زمانيکه کودکي به پايان مي رسد و بچه ها پا به سنين نوجواني مي گذارند، خيلي بيشتر مي توانند به جاي خودشان تصميم بگيرند. آنها راحت تر صحبت مي کنند و در مقابل بزرگسالان جواب مي دهند و آنها را بيش از پيش به چالش بر مي انگيزند. اگر افراد بزرگسال در چنين شرايطي احساس خطر بکنند، با بي اعتبار کردن نوجوانان از خود دفاع مي کنند و ادراک و احساسات او را مبطل اعلام مي کنند. در اين شرايط، فشاري از جانب همنوعان، به منظور پيروي از نورم هاي گروهي، نيز احساس ميشود. با تجربه به چنين شرايطي، نوجوانان و بزرگسالان ياد مي گيرند که نمي توانند در مورد احساساتشان صادق باشند. به همين دليل نوجوانان به طور تدريجي ديگر مانند سابق با والدين، معلم ها، دوستان و حتي خودشان هم صادق نخواهند بود. آنها ياد ميگيرند که بيان احساسات واقعي هيچ ارزشي ندارد. صداقت احساسي و تربيت فرزندان پدر و مادر در ايجاد يک محيط امن براي بيان احساساتشان نقش مهمي را بر عهده دارند. آنها مي توانند محيطي را خلق کنند که کودک و نوجوان آزادانه احساسات خود را بروز دهد و يا فضايي را بيافرييند که درست عکس اين قضيه در آن صدق کند. راه و روش تربيت فرزندان در اين زمينه از اهميت بالايي برخوردار مي باشد و بر روي اين امر که آيا فرزندان در آينده مي توانند افراد صادقي در زندگي باشند يا خير تاثير بسزايي خواهد گذاشت. اولين راه براي ايجاد صداقت در احساسات، تصديق و ارزش قائل شدن براي عواطف فردي مي باشد. زمانيکه از نظر احساسي مورد پذيرش قرار بگيريم و احساساتمان را به رسميت بشناسند، آنوقت ديگر هيچ ترسي نخواهيم داشت که مورد پذيرش قرار نگرفته و يا به خاطر بيان احساسات و افکارمان تنبيه شده و يا با عدم پذيرش روبرو شويم. ما آزاد هستيم که خودمان باشيم و والدينمان نيز ما را همانطور که هستيم قبول خواهند کرد. زمانيکه ما را همانطوري که هستيم بپذيرند- و نه به عنوان تصويري که ما تصور مي کنيم بايد آنگونه باشيم � احساس امنيت دروني بيشتري به ما دست خواهد داد. مي توانيم از نظر احساسي نيز با ديگران رو راست باشيم و از عدم پذيرش آنها هيچ ترسي به دل راه ندهيم. از آنجايي در اعماق وجود خود احساس امنيت داريم، پذيرش و يا عدم پذيرش از سوي ديگران برايمان اهميت چنداني در بر نخواهد داشت. آزاد هستيم که خود واقعيمان را به ديگران نشان دهيم. اين ويژگي افرادي را که آنها نيز احساس امنيت مي کنند و مي توانند خودشان باشند را به سوي ما جذب مي کند. در نتيجه اطراف ما پر خواهد شد از افراديکه احساس امنيت، اعتماد به نفس، و صداقت احساسي دارند. از سوي ديگر اگر همواره در زمان کودکي از بيان احساسات واقعيمان منع شويم، والديمان هرگز قادر به ديدن "خود واقعي" ما نخواهند شد. در طول زمان چنين بچه هايي هر چه که بيشتر مي گذرد، بيشتر از والدينشان فاصله مي گيرند و در دوران نوجواني اين شکاف بيش از پيش مشهود خواهد شد. زماني هم که به سن قانوني رسيده و خانه را ترک مي کنند، از برقراري ارتباط با والدين خود پرهيز کرده يا تنها به دليل جلوگيري از احساس گناه - و نه به خاطر حس دلتنگي- با والدين خود روابط محدودي را برقرار مي کنند. در اين حالت والدين نمي توانند چهره واقعي فرزند خودشان را که براي ساليان سال زير يک سقف با او زندگي کرده اند را بشناسند. اما بدترين چيز اين است که والدين احساس ميکنند بچه خود را به خوبي ميشناسند. حتي ممکن است از کارهايي که او انجام مي دهد متعجب شده و احساس نااميدي کنند. ممکن است بگويند: "من واقعاً متوجه نمي شوم که تو چرا يک چنين کارهايي مي کني!" اما دليل اين امر که پدر و مادرها متوجه نمي شوند، اين است که آنها واقعاً دختر و يا پسر خود را نمي شناسند و آن هم دليلش اين است که براي مدت ها مانع بروز صداقت احساسي او مي شدند. ما زماني احساس خواهيم کرد ديگري به درستي ما را درک کرده که طرف مقابل ما را از نظر احساسي درک کند؛ اما اگر اين اجازه را نداشته باشيم که احساسات واقعي خود را بروز دهيم، آنوقت چگونه مي توانيم از طرف مقابل انتظار داشته باشيم که ما را درک کند. اين امر به ويژه در زمان نوجواني از اهميت خاصي برخوردار است و نوجوانان بايد از سوي والدينشان درک شوند. شايد والدين با خودشان تصور کنند که فرزندشان را "از سر تا پا" مي شناسند اما کودک به هيچ وجه يک چنين احساسي نداشته باشد. اين مسئله خود باعث بروز مشکلات بزرگي خواهد شد. چند نکته ديگر در مورد صداقت احساسي - عدم صداقت احساسي نيازمند صرف انرژي بيشتري نسبت به بروز صداقت احساسي است. - زمانيکه از نظر احساسي صادق نباشيم، ارزش احساسات واقعي خود را متوجه نخواهيم شد. - زمانيکه از نظر احساسي صادق نباشيم بر خلاف سير تکاملي قدم برداشته ايم. - زمانيکه از نظر احساسي صادق نباشم، برخلاف واقعيت زندگي راه مي رويم، اشتباه مي کنيم و اين کار انرژي زيادي را از ما زايل مي کند. - عدم صداقت احساسي تنش و استرس بيش از اندازه اي را در جامعه ايجاد ميکند. البته با وجود تمام اين حرف ها باز هم من معتقد هستم که وقتي هوش احساسي شما گسترش پيدا مي کند که بدانيد چه زمان بايد از نظر احساسي صادق باشيد، چه موقع بايد همچنان ساکت بمانيد، و چه زمان بايد بر طبق احساسات واقعي خود عمل کنيد و چه وقت بر خلاف آن. مواردي به عنوان پيوستگي در صداقت احساسي وجود دارند که شامل موارد ذيل مي باشد: سرکوبي ناخوسته احساسات، افشاي کامل احساسات، صحبت کردن با رعايت جوانب احتياط، دست کاري عمدي احساسات، و تله هاي احساسي. همچنين تفاوت شگرفي ميان علايق کوتاه مدت و بلند مدت، نياز فردي و نيازهاي ديگران، قضاوت هاي فردي و مورد قضاوت قرار گرفتن از سوي ديگران وجود دارد. به دليل مطرح شدن کليه اين مطالب، و براي حل يک مسئله احساسي با توجه به وجود هوش احساسي، تصور مي کنم که اين خود افراد هستند که بايد تصميم بگيرند که چه زمان و تا چه حد در مورد احساسات خود صادق باشند. بنا بر تجربه هاي شخص من، تصور مي کنم صداقت کامل احساسي زندگي مرا راحت تر کرده، به من کمک کرده تا متوجه شوم چه کسي مرا همانطور که هستم مي پذيرد، و احساس درستي، کمال، صميميت در من ايجاد کرده. ناتانيل برندن مي نويسد: اگر قرار است روابط موفق باشند، عشق حقيقت پيدا کند، و صميمت ايجاد شود، همه افراد بايد درک کنند که هيچ چيز "اسطوره اي" و "ويژه اي" در مورد دروغ گفتن، برگرداندن احساسات، طور ديگر جلوه دادن احساسات و افکار، پنهان کردن حقايق، و حقيقت فردي که هستيد، وجود ندارد. بايد ياد بگيريم که اگر مقوله اسطوره اي و ويژه اي هم وجود داشته باشد در توانايي مواجهه با حقايق، احترام گذاشتن به واقعيت ها و قبول اينکه چه چيزي درست است، خلاصه مي شود. مطالبي ديگري در مورد صداقت احساسي چکيده اي از مقاله لين لوت، مشاور خانواده و ازدواج اگر چيزي در ذهن داريد، کاملاً طبيعي است که آنرا به زبان بياوريد، هر زمان که خواستيد مي توانيد "نه" بگوييد، و براي خود مرز و محدوده تعريف کنيد و به فرد مقابل صادقانه بگوييد که چه فکر ميکنيد و چه احساسي داريد. شايد اين امر کار ساده اي نباشد چرا که ممکن است توانايي خود را در تشخيص احساسات واقعيتان از دست بدهيد و يا شايد شجاعت بيان چيزي را که در درونتان مي گذرد را نداشته باشيد، چرا که همواره از کودکي به شما آموزش داده اند که شايد واقعاً چنين احساسي نداشته باشيد و اکثراً در يک چنين مواقعي شما را تصحيح کرده باشند؛ اما صداقت احساسي مقوله اي است که با کمي تمرين مي توانيد آنرا ياد بگيريد. از زماني آغاز مي شود که شما احساس کنيد در درونتان احساسات و عواطفي وجود دارد که درست و يا نادرست هستند. در چنين حالتي با استفاده از لغات مي توانيد ارتباط برقرار کرده و احساساتتان را با ديگران در ميان بگذاريد. شايد صداقت در احساسات قدري ترسناک باشد. ممکن است با انجام اين کار به احساسات طرف مقابل لطمه وارد کنيد و يا خودتان را در معرض آسيب پذيري قرار دهيد. همه افرادي که اطراف شما هستند، انسان هاي خوبي به شمار نمي روند. آنها هم راههايي را ياد گرفته اند که به واسطه آن مي توانند نارضايتي خود را نشان دهند از جمله: اه حسرت کشيدن، اخم کردن و فرياد کشيدن در مورد يک موضوع ديگر، و يا حمله ور شدن به طرف مقابل. شما مي توانيد آنها را تشويق کنيد که به حرف هايتان گوش بدهند و به آنها بفهمانيد حرف هايي که مي زنيد فقط اطلاعاتي است که در مورد خودتان به آنها مي دهيد و لازم نيست که حتماً با آن موارد موافق باشند و يا چيزي را تغيير بدهند و درست کنند. تنها خواسته تان اين است که سعي کنند تا شما را بهتر بشناسند، و متوجه شوند که چه چيزي در درونتان مي گذرد. بيشتر افراد تصور مي کنند، زمانيکه ريسک پذير شده و احساسات واقعي خود را بيان مي کنند، به طرف مقابل نزديک تر شده و ديگر لازم نمي بينند که آن کمال ابتدايي را همچنان ثابت نگه دارند. ما هر چقدر بيشتر صداقت احساسي را تجربه کنيد، بيشتر پذيرش فردي، عشق و احترام دو جانبه را تجربه خواهيد کرد. به سرعت متوجه خواهيد شد که صداقت احساسي دو رويکرد مختلف را در بر مي گيرد: علاوه بر اينکه مي گوييد چه احساسي داريد، متوجه خواهيد شد که ديگران هم داراي احساسات و عواطف مخصوص به خودشان هستند و شما بايد بدون پيش داوري، انتقاد و يا قصد تغيير آنها، به حرف هايشان گوش دهيد.

دوشنبه 27 فروردین 1391 - 12:29:54 PM